همه تن چشم شدم، خيره به دنبال تو گشتم،

شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم،

شدم آن عاشق ديوانه كه بودم. 

در نهانخانه جانم، گل ياد تو، درخشيد

باغ صد خاطره خنديد،

عطر صد خاطره پيچيد: 

يادم آمد كه شبي باهم از ان  كوچه گذشتيم

پر گشوديم و در آن خلوت دل ‌خواسته گشتيم

ساعتي بر لب آن جوي نشستيم.

تو، همه راز جهان ريخته در چشم سياهت.

من همه، محو تماشاي نگاهت.

آسمان صاف و شب آرام

بخت خندان و زمان رام

خوشه ماه فروريخته در آب

شاخه‌ها  دست برآورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دل داده به آواز شباهنگ 

يادم آيد، تو به من گفتي

 از اين عشق حذر كن!

لحظه‌اي چند بر اين آب نظر كن،

آب، آيينه عشق گذران است،

تو كه امروز نگاهت به نگاهي نگران است،

باش فردا، كه دلت با دگران است!

تا فراموش كني، چندي از اين شهر سفر كن!

با تو گفتم:‌” حذر از عشق!؟ - ندانم

سفر از پيش تو؟ هرگز نتوانم، نتوانم

 *فريدون مشيري*

چشمانت را با نگاه کسی اشنا کن که زندگی را درک کرده باشه

سرت را روی شانه های کسی بگذار که از صدای تپشهای قلبت تو را بشناسه

آرامش نگاهت رو به قلبی پیوند بزن که بی ریاترین باشه

لبخندت را نثار کسی کن که دل به زمین نداده باشه

رویایت رو با چهره ی کسی تصویر کن که زیبایی را احساس کرده باشه

چشم به راه کسی باش که تو را انتظار کشیده باشه

اما عاشق کسی باش

که تک تک سلولهای بدنش تقدس عشق را درک کند

گپ راست کشک و دوغه

توچشات یه دنیا خورشید

ولی حیف دل بی فروغه

...

یکی تا خرخره سیره

یکی به یه لقمه گیره

یکی تو پیری پر از شوق

یکی تو جوونی پیره

...

آنانی که رفتند، کاری حسینی کردند. آنان که ماندند باید کاری زینبی کنند

 در عجبم از مردمی که خود زیر شلاق ظلم و ستم زندگی میکنند و

فرشتگی کردم سالها,فرشته بودم روزها, ولی یک روز بالم شکست از بس پرزدم برای حوصله پرواز…

به دنبال کپه نوری بودم که درمان بداند از بس که تابیده از ازل تا حالا…

به دنبال چشمه ای بودم که تشنه تشنه سیراب شدن بداند از بس که نوشیده از ازل تا حالا…

به دنبال دستی بودم که انگشت اشاره بداند از بس که نشانه می داند از ازل تا حالا…

به دنبال برادری بودم که برادری بداند عباس عباس از بس که وفاداری کرده از ازل تا حالا…

فرشتگی کردم سالها,فرشته بودم روزها, ولی یک روز بالم شکست از بس پرزدم برای حوصله پرواز تا پرم به پرت گرفت

ای چراغ کشتی نجات,ای درمان پرپرشدهایم در خستگی پرواز, ای”حسین” برادر”عباس”...

*فرزاد حسنی*

تو آوار نگاهی که تو هم با ما نمی مونی

مسیر موندن و رفتن یکی بود و جدا شد باز

تو پایان منو دیدی جدایی سخته از آغاز

حلالم کن غریبونه توی این دل پر خونه

حلالم کن غریبی که برات دل کندن آسونه

حلالم کن به خونی که غروب ازخاک می جوشه

حلالم کن به نوزادی که شیر از تیر می نوشه

مگه می شه کنارت موند؟ هنوزم عشق بد حاله

صبوری هم کم آورده خود شمشیر می ناله

حلالم کن به زخمایی که لب واکرده می خنده

حلالم کن به عشقی که به چشمای تو پایبنده...

*فرزاد حسنی*

باز این چه شورش است که در خلق عالم است
باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین
بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است

این صبح تیره باز دمید از کجا کزو
کار جهان و خلق جهان جمله درهم است

گویا طلوع میکند از مغرب آفتاب
کاشوب در تمامی ذرات عالم است

گرخوانمش قیامت دنیا بعید نیست
این رستخیز عام که نامش محرم است

در بارگاه قدس که جای ملال نیست
سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

جن و ملک بر آدمیان نوحه می کنند
گویا عزای اشرف اولاد آدم است

خورشید آسمان و زمین، نور مشرقین
پرورده ی کنار رسول خدا، حسین

...