دلم شکسته تر از شیشه های شهر شماست، 

از بار گنه شد تن مسکینم پست
یا رب چه شود اگر مرا گیری دست ؟
گر در عملم آنچه تو را شاید نیست
اندر کرمت آنچه مرا باید هست
...

یادم باشد حرفی نزنم که به کسی بر بخورد
نگاهی نکنم که دل کسی بلرزد
خطی ننویسم که آزار دهد کسی را
که تنها دل من ؛ دل نیست

گویند که در روز قیامت علمدار شفاعت زهراست

همیشه وقتی مهمونی ها تموم میشه، حس غریبی دارم
چه برسه به این دفعه که مهمونی خدا داره تموم میشه . . .

روزه هنگام سوال است و دعا / پر زدن با بال همت تا خدا
شهر یکرنگی و بی آلایشی / ماه تقصیر و گنه فرسایشی
عاشقان معشوق خود پیدا کنند / تا سحر در گوش او نجوا کنند
درد خود گویند با درمان خویش / با طبیب و یا انیس جان خویش

عازم یک سفرم ، سفری دور به جایی نزدیک
سفری از خود من تا به خودم ، مدتی هست نگاهم
به تماشای خداست و امیدم به خداوندی اوست
فرا رسیدن ماه رمضان ، ماه بارش باران رحمت الهی مبارک
التماس دعا

وقتی باختم مسیر را یافتم

 """ یادمان باشد """
شاید
شبی انچنان ارام گرفتیم !
که دیدارصبح ممکن نشد ...
پس
 """ به امید فردااااااااااااااااااها محبت هایمان را ذخیره نکنیم! ... """

دیـــروز ، همیـــن حوالـــی

زلـــزله ای آمــد…

حـالا همـه حـالـمــ را می پـرسند !!!

بـی خـبـر از اینــکـه ” مــن”

بـه ایـن لـرزیـدنـهـا

سالهـاسـتــ کـه عـادتـــ کـرده امـــ…

بـه لـرزشـهای شـدید شـانه هایـمــــ

و تـرکــــهای عمــیــق قــلــبــمـــ…

امـّـا هنـوز ” خـــوبــم !!! “

از تنهایی به مردم می گریزم ....

سرش به نیزه به گل های چیده می ماند

خوشا آنان که با حق آشنایند
مطیع محض فرمان خدایند
چو ابراهیم اسماعیل خود را
فدای امر الله می نمایند

روزِ وصلِ دوستداران یاد باد		یاد باد! آن روزگاران یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زَهر گشت		بانگ نوش شادخواران یاد باد
گرچه یاران فارغند از یاد من		از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا		کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است از چشمم روان		زنده رود باغِ کاران یاد باد
راز حافظ بعد از این ناگفته ماند		ای دریغا! رازداران یاد باد

*حافظ شیرازی*

ما نسل بوسه های خیابانی هستیم
نسل درد دل با غریبه های مجازی
نسل جمله های کوروش و شریعتی
نسل کادوهای یواشکی
نسل ترس از رقص نور ماشین پلیس
نسل سوخته ... نسل من ... نسل تو ...
یادمان باشد هنگامی که دوباره به جهنم رفتیم
بین عذابهایمان مدام بگوییم
یادش بخیر 

نمره ي صندلی ام باز در آمد ، هشت است

همه اتفاق های خوب افتادند و دست و پایشان شکست
این روزها اتفاق های خوب از ترس اتفاق های بد ، از افتادن میترسند

حال و روز غریبی دارم
حال و روز بی کسی
نمی دانم یا من دلم گرفته است یا هوا هوای عاشقی است
با این همه توانی نمانده است که بسر برم این همه خستگی را
می دانی
می دانی در پس تمام حوادث عشق نگاهی نشسته است که تمام رویایت می گردد و چنان سر در گمت می کند که بی فکر قصه ای را آغاز کنی که نمی دانی اول و آخر آن چه بود و چه خواهد شد
آری حادثه آغاز می گردد و عشق شعله می کشد و تو را در حسرت یک دیدار به آتش می کشد و تو غربت نشین یک نگاه می مانی تا شاید، تا شاید بیاید دستی تا تو را به مهمانی چشمانش دعوت کند
روزگار عجیبی است
...
روزگار عجیبی است روزگار عاشقی
می دانم که دگر حوصلهء حرفهای من در تو نمانده است
می دانم که دگر حتی از سر کنجکاوی هم به نوشته هایم سر نمی زنی
اما با این همه باز می نویسم تا شاید بخوانی حال و هوای مرا
پیش تر ها با نگاهت نقش می زدم خاطراتم را
اما امروز من ماندم و یک دنیا حرف نگفته
رفتی
رفتی بی آنکه فکر کنی چه می شود مرا
رفتی بی آنکه باور کنی میشکند این همه حس غریبی
تو رفتی
تو رفتی و با رفتنت شکست هر چه بود و نبود
نمی دانم چرا
نمی دانم چرا در تمام این سالها هنوز منتظر مانده ام تا شاید بیایی
تا شاید خطی نشانی از تو پیدا کنم که گواه باشد بر آمدنت
راست می گویم باور کن دلم برایت تنگ شده است
...
نه هیچ وقا التماست نمی کنم
حتی در کلام رو در رو هم از تو نخواستم که بمانی
اما نگو ، نگو که نمی دانی
در تمام نوشته هایم هزاران بار فریاد زدم که بمان و نرو عزیز دل
قربت غریبی است قربت من و تنهایی
وقتی تو رفتی با تمام بودنم باور کردم نبودنت را
چه بگویمت تو چه می دانی
فقط تک تک کلامت نقش بی رنگی بود بر این روزگار غریبی
عجب قصه ایست قصهء من و تو
عزیز نامهربان تو در تمام این سالها نمی دانی که چه گذشت بر این حال و هوای من
آری با آنکه نمی دانی حال مرا ولی می گویمت هر که مرا دید تو را نفرین کرد

نمی دانم
نمی دانم دگر حوصله ای برایم نمانده است یا دگر حس غریبی در من تکرار نمی شود
نمی دانم که چرا با این همه رنگ باز رنگ خیال تو نقش می زند خاطرات مرا
و چرا میان این همه رنگ، رنگ تو بر من نشسته است
باور کن
باور کن نمی دانم در کدام قصه، کدام کتاب من را اینگونه مجنون وار نوشته اند
نمی دانم
باور کن نمی دانم به کدامین گناه اینگونه سهم مرا دلتنگی قرار داده اند
من خسته شدم
خسته از این که این همه می نویسم و تو ندانی حال و هوای مرا
خدایا
بار خدایا تنها به تو دل بستم که تو امین خلوت شبهای منی
خدای من با تو ام و برای تو می نویسم که تو بخوانی خط مرا
چه خیال ساده ای بود و چه تفکرات عجیبی که هرچه برای او می نویسم خطی می شود برای یادگاری
جالب است
خدایا دگر برای تو می نویسم
جالب است این همه بی کسی و غریبی
چرا تو بگو چرا نمی خوانی
چرا حتی خطی از من را نمی خوانی
من چه کرده ام
من با تو چه کرده ام که اینگونه زمن گریزانی
من چه کرده ام با تو که اینگونه مرا اسیر غم کرده ای
من
من با تو چه کرده ام آنچنان من را رها کرده ای
من که همه آنچه که تو خواسته ای به پایت ریختم
چرا در کدام قصه، در کدام لحظه تو چیزی را از من خواسته ای و از من ندیده ای
من که تمام عشقم را ارزانی قدم هایت کرده ام
چرا
چرا نمی آیی
چرا
چرا با من اینگونه می کنی
رسم کدام دیار است اینگونه عاشق کشی
جرم من چیست که امروز اینگونه خراب تو شده ام
من
من مجرم کدامین گناه نکرده ام
من زندانی کدامین خطای نکرده ام
به چه جرمی به تبعیدگاه چشم تو فرستاده شده ام
به چه جرمی مرا اینگونه به بند می کشید
من که در تمام حال از حدیث چشمان تو گفتم و در هوای تو نفس کشیده ام
چرا
چرا مرا اینگونه به دنبال خود می کشی
حال امروز تو بگو
دگر تو بی پرده برایم تعریف کن
تو بگو چرا چنین می کنی
من چه کنم
من چه کنم که بار دیگر تو را در نگاهم و خاطراتم جستجو نکنم
تو بگو چه می خواهی تا من حس با تو بودن را بار دگر تجربه کنم
... خسته ام
در این همه سال این همه نامه و هنوز باور نداری که غربت نشین تو شده ام
چگونه به باورت رسانم که عطر نفس های تو مرا زندگی می دهد
بار خدایا چگونه بگویمش که بی تو وا مانده ام
آری اما بدان در تمام این قصه های غربت تو از من هیچ چیز را ندانسته ای
تو نمی دانی حال مرا
تو
تو نمی دانی چگونه مجنونت شدم
چه رسم غلطی است رسم آدمها
نمی دانند ولی می مانند
حال مرا
حال مرا به تو خواهم گفت
بدانی می خواهم بدانی و بمانی در کنار من
بدانی و باور کنند که آسمان آبی است و روزگارم آفتابی
بشناس مرا که چه می گویم و چه هستم
باور کن و اینگونه با من بمان و نخواه که با من بمانی و ندانی حال مرا

عجیب است، باور کن عجیب است،
این همه نامه و این همه انتظار،
با این همه باز هم نمی دانم
که می آیی یا نه
گه گداری آدمها چنان سردرگم حادثه می شوند
که یادشان می رود کسی پشت پرده ی عشق،
همین نزدیکی ها نشسته است، یادشان می رود که شاید همین نزدیکی ها،
عشق برای کسی تمام دنیایش شده است.
آری یادشان می رود هر چه نگاه عاشق را،
یادشان می رود حدیث باد و باران را
نمی خواهم، بی گمان نمی خواهم
از گل سرخ برایم تاجی از خوشبختی بسازی،
نمی خواهم، بی گمان نمی خواهم
برایم اشک عاشقی بدرقه کنی
نمی خواهم حدیثم را بی وقفه تکرار کنی،
نمی خواهم، بی گمان نمی خواهم
برای من خواستن تعریف دیگری است،
خواستن در نزد من تعبیر دیگری دارد
تعریفی از سرخی خون که در پیاله ی عشق و عاشق
به جان معشوق می رود
بی گمان، آری بی گمان
تمام آدمها حدیث عشق را شنیده اند
و
چه زیبا گه گاهی صدایی می زند عاشقی را،
و
چه افسوس که چه زود از یاد می برند حرف و حدیث دیوانگی را،
چه روزگاری شده است، چه روزگار عجیبی،
روزگار فراموشی که صداقت عشق پشت دیوار من بودن معشوق
گم می شود و
معشوق بی غصه ی عشق عاشقی را معنا می کند
آری روزگار غریبی است روزگار ما
و
تو چه می دانی از این همه بی قراری

دست خودت نيست ،

هوا سرد است اما سرما نمی خورم

مـژده‌ی آمـدنت قیمـت جـان می‌ارزد

تاری از موی تو آقـا به جهـان می‌ارزد

السلام علیک یا صاحب الزمان

هـرگـز نـمــــــــــازت را تـرک مـکــــــــن...

خوشبختی نگاه خداست

گر به دولت برسی

معیار واقعی ثروت ما این است

این دنیا جاییست که

ان شب غزلی سرود

چنان قوی باشید که

هر شعر گریز از یک گناه بود

تق تق تق فش فشه، فاصلمون کم بشه،

دنیا را برایتان شاد شاد
و شادی را برایتان دنیا دنیا آرزومندم
هر روزتان نوروز

یادم باشد که زیبایی های کوچک را دوست بدارم حتی اگر در میان زشتی های بزرگ باشند
یادم باشد که دیگران را دوست بدارم آن گونه که هستند ، نه آن گونه که می خواهم باشند
یادم باشد که هرگز خود را از دریچه نگاه دیگران ننگرم
که من اگر خود با خویشتن آشتی نکنم هیچ شخصی نمی تواند مرا با خود آشتی دهد
یادم باشد که خودم با خودم مهربان باشم
چرا که شخصی که با خود مهربان نیست نمی تواند با دیگران مهربان باش

خدایا جای سوره ای بنام عشق در قرآنت خالیست